24 de julho de 2014

Quatro poemas do poeta galego Mário Regueira



Mario Regueira é um dos mais destacados escritores galegos da atualidade. Nasceu em 1979, em Ferrol. Diplomado em Direito, abandonou a profissãopara dedicar-se a literatura, licenciouse em letras galega anos depois. É doutor em Teoria da Literatura e Literatura Comparada pela Universidade de Compostela. Tem se destacado como prosador com os livros "Rebelión no inverno", de 2004, "L'affiche rouge", de 2007 e "Outono aquí", que recebeu o prêmio Lueiro Rey em 2011, e também como poeta: seu livro "Tanxerina", ganhou o prêmio Pérez Parallé 2005, e "Blues da Crecente", o Premio Xohán Carballeira 2009. Ocasionalmente escreve críticas, artigos de opinião e blogues.

Publicamos os poemas originais, em galego, sem adaptação ao português do Brasil.


HOMENAXE A HÉLÈNE RYTMANN

Ninguén sabía a verdade, por iso a esculca, a delimitación precisa.
Cada liña de Marx anunciaba un mundo novo, aínda que
as túas epifanías
pasaban antes pola forza das trincheiras,
o disimulo da saia longa fronte ao gris dos uniformes,
ou o do estilete súbito arrefriando as pernas.
Para quen sobreviviu aos progroms do zar a esperanza sempre ten a forma
dunha baioneta escachando a xeada da mañá,
e o pintor de tapices semella
un meniño abandonado na espantosa brancura dos sanatorios.

Esquivamos a morte dezanove veces,
sen saber que viviamos na súa casa,
e o comedor estaba sempre cheo de homes graves
que nos asaltaban polo corredor:

“Ti non es racional Hélène,
fas a revolución porque algunha paixón de clase
che oprime o fondo do útero, e queres ser nai, ser loba,
turbillón que tanto acariña como asalta”.

“Ti non es Hélène, es outra cousa,
que aínda estamos decidindo”.

Non foron as súas maos, era a conclusión,
agora que non somos suxeitos e a burguesía católica
asasina na intimidade do fogar, estruturada,
obediente, autoconclusiva,
terribelmente coherente.
(Das Kapital en tapas de coiro,
espantado sobre o primeiro andel).

Serás a nosa razón Hélène, a nosa prisioneira torturada como tantas
no son repetitivo dos epitalamios,
nas sabas de liño dos barrios altos.

E dormes na anaina brutal da batería de Art Taylor,
mentres a Europa dos 99 luftballons se ergue
paseniño
nalgún lugar terríbel das chairas.


ALAN TURING

Claro que merecías algo mellor.
Esta luz, por exemplo.
A loita que non cesa e que nos mantén
vivos e atléticos, imparábeis, extenuados,
en constante progresión cara á vitoria final.

A maxia dos números, mazás en pleno inverno,
cuartos escuros e a teoría do caos, bolboreta, area aleatoria
sobre o peito espido, cordas e un outro mundo
con leves variacións, respiración diaria, amor medrando
como caramuxas na secuencia de Fibonacci,
até un final pausado e calmo.

A lembranza inapagábel da Kriegsmarine afundido, bombas de palenque cada ano,
e ser coroado señor dos mares. As tripas do reloxo de deus, todos os enigmas
abertos coma rosas abrochando. Deus e os seus ministros atados de mans
no lugar máis escuro da galaxia. Algo mellor.

KCN
(Aproximadamente a metade da poboación é capaz de percibir o cheiro dun envelenamento por cianuro nos restos do cadáver. Un aroma inconfundíbel a a améndoas amargas que porén pasa completamente desapercibido para o resto das persoas, como se a sensibilidade fose unha cuestión xenética, ou un don maldito).

O inimigo (Fe7C18N18) nunca foi derrotado, vivía no medio de nós, latía dende as vellas pedras e alí criaba os seus ataques na humidade do chan. Caeu a súa cabeza e a espada pasou de man en man como só debera facelo a vida. A pantomima de deus baixa o pano, e seguimos envisgados de azul até o fígado. A agulla sobre a pel castigada coa que as bestas queren (de novo) que sexamos máis homes.

Repasaremos o oco que deixaron os teus dentes na mazá. A maxia das preguntas sen resposta. Contendo o alento,

porque todos quixemos algunha vez
deter os alemáns,

morrer como princesas.


HYDE PARK

Sen dúbida hai un resto de toda esa animalidade. Sempre nos amamos nas cidades en guerra.
(Cando se buscan superviventes entre as pedras e aparecen
parellas copulando
e nunca tan aferradas como no momento
no que a pequena morte se agranda para sempre. Hai quen di
baixando o ton como un baltrón novo no terreo
que iso tamén é supervivencia). Pensamos que nos quitarán todo salvo o amor,
e que as manchas de seme na última planicie arrasada
simbolizan o pulso biolóxico, a vida sempre atopa camiños e como a vitoria prometida,
nunca para.

O noso amor xerminará nas pedras, e no ventre fendido dos mísiles.

Ti xa sabes que atopei outro xeito de amar. Que teño noxo dos mamíferos pequenos
e que os alemáns, dende o ceo, só defendían unha grande familia,
a conquista de terreo para novas enxurradas de máis sangue,
e máis esperma, e grandes momentos de camaradería e irmandamento.
Nunca pasará a túa semente pola miña pel. Nunca enxendraremos
nada máis que os froitos esmagados contra os muros da vida.

Os meniños atopados entre o cascallo, a nosa orfandade repetida nun prisma multicolor.
Soidades unidas nun monllo de continuidade e pranto.

E saber que cando me amabas
baixo o ceo queimado de Hyde Park, nin sequera entón
cando aínda eramos soamente dous,
e os paxaros fuxían ao azoute dos xemidos
e as bombas bailaban o seu abrazo ao noso redor,
nin sequera entón
coa morte en sorriso e as patrullas de salvamento
berrando
e meniños entre prantos, a afogar baixo pedras, tixolos,
móbeis rachados,
nacendo do noso amor, que non xerminará nunca,
pero que xorde tamén do medio dos tempos mordidos do conflito,
nin sequera entón,
non meu amor, tampouco alí.
CINCO
Five balls! Five bright brass balls!
To juggle with, my love, when the sky falls.

Sylvia Plath

Para min naciches cando aínda se podían atravesar pontes,
cun libro baixo o brazo e unha promesa nos dentes.
O meu cerco é tan estreito e hai tantas fronteiras que non ves:
o roce da pel, os lugares comúns da conversa, a liña de encaixe
que me delimita como unha pequena nación apetecíbel.
Esa que serve como carta de troco, ou provocación consentida,
esa á que se lle supoñen faccións que desexan ser tomadas ao asalto,
e que recibirán ao inimigo erguendo bandeiras cheas dun gozo culpábel.

O xogo imposto de ser algo distinto do que ti es. A miña cultura,
feita de potas, roupa lavada e tenrura.
A túa cultura, que se resume na única palabra guerra.
E no nome desta os comboios, os corpos amoreados,
a miña imaxe relicario pegada ao teu peito.
A túa cabeza ten dous soños. Un chámase Stalingrado,
o outro suma diminutivos ao nome que escolleu meu pai.
Os dous están feitos de ruínas. Nas rúas dos dous
combátese até o último home, (até a última muller).

Os dentes e as promesas rompen dun xeito similar.
Pingan polas comisuras que as conteñen.
Din que debo laiarme contra a túa marcha ou contra o conflito,
volver ao vello camiño común das cantareiras medievais.
Ser troiana ou penélope, calquera papel tramado no albor deste tempo.

Pero só podo pensar no disfrace de campesiña da camarada Pavlichenko,
no ferro ucraíno do seu pulso, nos seus centos de puntos vermellos.
Tan sutil como nunca foi a paixón,
eu querería que o último rebentase sobre a túa fronte espida.

Déronche cinco balas de canón brillantes, para xogar a ser deus.
Cinco balas, meu amor, para lanzar contra o ceo do Leste,
e esnaquizar Troia dunha vez por todas.
E vas xogar con elas como un neno fermoso.
Até que o ceo se derrube sobre ti.

E ogallá morras sen ver as pontes que chegan aos peiraos.
E nunca máis circundes coas túas cadeas
(Saxonia ou Conventry)
a miña prisión de séculos.